Discretiva
|
tractaturo dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| tractātūrō
|
casus dativus singularis · genus masculinum
|
participii tractātūrus
|
| tractātūrō
|
casus ablativus singularis · genus masculinum
|
participii tractātūrus
|
| tractātūrō
|
casus dativus singularis · genus neutrum
|
participii tractātūrus
|
| tractātūrō
|
casus ablativus singularis · genus neutrum
|
participii tractātūrus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: trac·tā·tū·rō — morphologica: tractat-ur-o
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Erasmus
ca. 1469-1536
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas humanistica
saec. XVI. (ca. 1500/1508 p.C.n.)
- Cupiens igitur hoc laboris lucrifacere, rogavi faceret ejus voluminis copiam vel ad horas paucas, dum puer notulas in meum codicem transcriberet. Iterum atque iterum roganti pernegavit. Cum nullum obtestationis genus non admovissem nec exorarem, rogabam, num ipse haberet in animo aedere proverbia, me cessurum perlubenter hoc opus felicius tractaturo. Dejurabat nihil esse tale. Quid igitur, inquam, te movet ? —Adagiorum chiliades Erasmi [1][2]
Fontes
