Discretiva
|
tractantes dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| tractantēs
|
casus nominativus pluralis · genus masculinum
|
participii tractāns
|
| tractantēs
|
casus accusativus pluralis · genus masculinum
|
participii tractāns
|
| tractantēs
|
casus vocativus pluralis · genus masculinum
|
participii tractāns
|
| tractantēs
|
casus nominativus pluralis · genus femininum
|
participii tractāns
|
| tractantēs
|
casus accusativus pluralis · genus femininum
|
participii tractāns
|
| tractantēs
|
casus vocativus pluralis · genus femininum
|
participii tractāns
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: trac·tan·tēs — morphologica: tract-ant-es
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Erasmus
ca. 1469-1536
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas humanistica
saec. XVI. (ca. 1500/1508 p.C.n.)
- Ἀττικοὶ Ἐλευσίνια, id est Attici Eleusinia, subaudiendum καθ’ἑαυτούς, id est inter sese. Duris apud Zenodotum ait paroemiam usurpari solitam, si quando convenissent inter sese aliqui secreto de re quapiam arcana tractantes. Ducta metaphora a mysteriis sacrorum Eleusiniorum, quae in honorem Cereris agebantur apud Eleusim summa religione mysticisque ceremoniis, a quibus arcebantur prophani. —Adagiorum chiliades Erasmi [1][2]
Fontes
