Discretiva
|
terminatos dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
terminātōs[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| terminātōs
|
casus accusativus pluralis · genus masculinum
|
participii terminātus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·tōs — morphologica: terminat-os
|
|
|
M. Fabius Quintilianus
ca. 35–100
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 90–96 p.C.n.)
- Illa tamen quomodo effugient, ut non, quamvis feminina singulari nominativo «us» litteris finita numquam genetivo casu «ris» syllaba terminentur, faciat tamen «Venus» «Veneris»? Item, cum «es» litteris finita per varios exeant genetivos, numquam tamen eadem «ris» syllaba terminatos, «Ceres» cogat dici «Cereris»? —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]
Fontes
