supersint

E Victionario

Discretiva

supersint dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
supersint tertia pluralis praesens activa coniunctivus supersum (superesse)

Appellatio[+/-]

API: /suˈpersint/(classice)
Syllabificatio phonetica: su·per·sint — morphologica: super-sint

Loci[+/-]

P. Ovidius Naso -42…+18 C. Plinius Secundus 23-79 Decimus Iunius Iuvenalis
100-128
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

class.

  • nec pluvias opta, nec te peregrina morentur
sabbata, nec damnis Allia nota suis.
nec quot transieris et quot tibi, quaere, supersint
milia; nec, maneas ut prope, finge moras:
tempora nec numera, nec crebro respice Romam,
sed fuge: tutus adhuc Parthus ab hoste fuga est. —Remedia amoris Ovidii Nasonis [1][2]

saec. I.

  • quidam aestivam mellationem ad arcturi exortum proferunt, quoniam ad aequinoctium autumni ab eo supersint dies XIIII, et ab aequinoctio ad vergiliarum occasum diebus XXXXVIII plurima sit erice. —Naturalis historia Plinii [3][2]

Latinitas postclassica[+/-]

saec. II.

  • Quid si numquam adeo foedis adeoque pudendis
utimur exemplis, ut non peiora supersint?
consumptis opibus vocem, Damasippe, locasti
sipario, clamosum ageres ut Phasma Catulli. —Saturae D. Iuni Iuvenalis [4][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Publius Ovidius Naso - Remedia amoris. (Bibliotheca Augustana): versus 221 — supersint
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: supersint.
  3. 3.0 3.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber undecimus, cap. 15, [41] — supersint
  4. 4.0 4.1 Decimus Iunius Iuvenalis, Saturae. (Ed. brevique adnotatione critica instr. W. V. Clausen, Oxford 1959). Satura VIII, versus 184 — supersint