Jump to content

superfuit

E Victionario

Discretiva

superfuit dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
superfuit tertia singularis perfectum activa indicativus supersum (superesse)

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /suˈperfuit/(classice)
Syllabificatio phonetica: su·per·fu·it — morphologica: super-fu-it

Loci

[+/-]
Phaedrus
opus ca. 30-50
C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. II II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

[+/-]

saec. I.

  • Aesopi ingenio statuam posuere Attici
Servumque collocarunt aeterna in basi,
Patere honoris scirent ut cuncti viam
Nec generi tribui, sed virtuti gloriam.
Quoniam occuparat alter ne primus foret,
Ne solus esset studui; quod superfuit:
Nec haec invidia, verum est aemulatio.
Quod si labori faverit Latium meo,
Plures habebit, quos opponat Graeciae. —Fabulae Phaedri [1][2]

saec. I.

  • est Gortynae in insula Creta iuxta fontem platanus una insignis utriusque linguae monimentis, numquam folia dimittens, statimque ei Graeciae fabulositas superfuit Iovem sub ea cum Europa concubuisse, ceu vero non alia eiusdem generis esset in Cypro. —Naturalis historia Plinii [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Phaedrus Augusti libertus, Liber Fabularum. (Bibliotheca Augustana): Liber secundus, Epilogus. Auctor. Versus 6 — superfuit
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: superfuit.
  3. 3.0 3.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodecimus, cap. 5, [11] — superfuit