Discretiva
|
stultae dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| stultae
|
casus genitivus singularis · genus femininum
|
adiectivi stultus
|
| stultae
|
casus dativus singularis · genus femininum
|
adiectivi stultus
|
| stultae
|
casus nominativus pluralis · genus femininum
|
adiectivi stultus
|
| stultae
|
casus vocativus pluralis · genus femininum
|
adiectivi stultus
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: stul·tae — morphologica: stult-ae
|
|
C. Sallustius Crispus
–86…–34
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (ca. 42/41 a.C.n.)
- Lacedaemonii devictis Atheniensibus triginta viros inposuere, qui rem publicam eorum tractarent. ii primo coepere pessumum quemque et omnibus invisum indemnatum necare: ea populus laetari et merito dicere fieri. post, ubi paulatim licentia crevit, iuxta bonos et malos lubidinose interficere, ceteros metu terrere: ita civitas servitute oppressa stultae laetitiae gravis poenas dedit. —De Catilinae coniuratione C. Sallusti Crispi [1][2]
Fontes
