Jump to content

stulta

E Victionario

Discretiva

stulta dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

stulta

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Modus flexurae originis
stulta casus nominativus singularis · genus femininum adiectivi stultus
stulta casus vocativus singularis · genus femininum adiectivi stultus
stulta casus nominativus pluralis · genus neutrum adiectivi stultus
stulta casus accusativus pluralis · genus neutrum adiectivi stultus
stulta casus vocativus pluralis · genus neutrum adiectivi stultus
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /ˈstul.ta/(classice)
Syllabificatio phonetica: stul·ta — morphologica: stult-a

stultā

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Modus flexurae originis
stultā casus ablativus singularis · genus femininum adiectivi stultus
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /ˈstul.taː/(classice)
Syllabificatio phonetica: stul·tā — morphologica: stult-a

Loci

[+/-]
M. Tullius Cicero
-106…-43
Phaedrus ca.
-10…+60
C. Plinius Secundus
23–79
P. Cornelius Tacitus
55–117
antiq. class. II II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (44 a.C.n. / 710 a.u.)

  • quod scribis te nescire quid nostris faciendum sit, iam pridem me illa ἀπορία sollicitat. itaque stulta iam Iduum Martiarum est consolatio. animis enim usi sumus virilibus, consiliis, mihi crede, puerilibus. excisa enim est arbor, non evulsa. itaque quam fruticetur vides. redeamus igitur, quoniam saepe usurpas, ad Tusculanas disputationes. Saufeium de te celemus; ego numquam indicabo. —Epistolae ad Atticum Ciceronis [1][2]

saec. I.  (ca. 45 p.C.n.)

  • Mordaciorem qui improbo dente appetit
Hoc argumento se describi sentiat.
In officinam fabri venit vipera.
Haec cum temptaret siqua res esset cibi,
Limam momordit. Illa contra contumax:
«Quid me» inquit «stulta, dente captas laedere,
Omne assuevi ferrum quae corrodere?» —Fabulae Phaedri [3]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • Dicantur obiter et pyramides in eadem Aegypto, regum pecuniae otiosa ac stulta ostentatio, quippe cum faciendi eas causa a plerisque tradatur, ne pecuniam successoribus aut aemulis insidiantibus praeberent aut ne plebs esset otiosa. multa circa hoc vanitas hominum illorum fuit. —Naturalis historia Plinii [4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105–110 p.C.n.)

  • paucis iudicium aut rei publicae amor: multi stulta spe, prout quis amicus vel cliens, hunc vel illum ambitiosis rumoribus destinabant, etiam in Titi Vinii odium, qui in dies quanto potentior eodem actu invisior erat. quippe hiantis in magna fortuna amicorum cupiditates ipsa Galbae facilitas intendebat, cum apud infirmum et credulum minore metu et maiore praemio peccaretur. —Historiae P. Cornelii Taciti [5][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Epistolae ad Atticum. (The Latin Library): Liber quintus decimus. Ep. 4 [2] — stulta
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: stulta.
  3. Phaedrus Augusti libertus, Liber Fabularum. (Bibliotheca Augustana): Liber quartus, VIII. Serpens ad fabrum ferrarium. Versus 6 — stulta
  4. 4.0 4.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXXVI, cap. 16, [75] — stulta
  5. 5.0 5.1 Publius Cornelius Tacitus - Historiarum libri XIV. (The Latin Library): Liber I.  [12] — stulta