stercore

Discretiva

stercore dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
stercore	casus ablativus singularis	substantivi stercus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈster.ko.re/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ster·co·re — morphologica: stercor-e

Loci

Phaedrus ca. -10…+60

Petronius Arbiter ca. 14-66

Decimus Iunius Iuvenalis ca. 60-130

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 30 p.C.n.)

• Haec res avaris esse conveniens potest

Et qui humiles nati dici locupletes student.

Humana effodiens ossa thesaurum canis

Invenit et violarat quia Manes deos,

Iniecta est illi divitiarum cupiditas,

Poenas ut sanctae Religioni penderet.

Itaque aurum dum custodit oblitus cibi

Fame est consumptus; quem stans vulturius super

Fertur locutus: «O canis, merito iaces,

Qui concupisti subito regales opes,

Trivio conceptus et educatus stercore». —Fabulae Phaedri

saec. I.

• Molestus fuit, Philerosque proclamavit: “Vivorum meminerimus. Ille habet, quod sibi debebatur: honeste vixit, honeste obiit. Quid habet quod queratur? Ab asse crevit et paratus fuit quadrantem de stercore mordicus tollere. Itaque crevit, quicquid crevit, tanquam favus. Puto mehercules illum reliquisse solida centum, et omnia in nummis habuit. De re tamen ego verum dicam, qui linguam caninam comedi: durae buccae fuit, linguosus, discordia, non homo.” —Satyricon T. Petronii Arbitri

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 100/128 p.C.n.)

• vox domini furit instantis virgamque tenentis.

ergo miser trepidas, ne stercore foeda canino

atria displiceant oculis venientis amici,

ne perfusa luto sit porticus, et tamen uno

semodio scobis haec emendat servulus unus:

illud non agitas, ut sanctam filius omni

aspiciat sine labe domum vitioque carentem? —Saturae D. Iuni Iuvenalis