solvatur

Discretiva

solvatur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
solvātur	tertia singularis	praesens	passiva	coniunctivus	solvō (solvere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /solˈwaːtur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sol·vā·tur — morphologica: solv-atur

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Cum vero vetus quartana raro nisi vere solvatur, utique eo tempore attendendum est, ne quid fiat, quod valetudinem impediat. —De Medicina Celsi

saec. I.

• hanc inflationibus mederi, melancholicis quoque ac vulneribus recentibus cum melle, ita ne solvatur ante diem septimum, strumis, fistulis in aqua contritam Chrysippus auctor est. —Naturalis historia Plinii