Jump to content

secuturus

E Victionario

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /se.kuːˈtuːrus/(classice)
Syllabificatio phonetica: se·cū·tū·rus — morphologica: secut-ur-us

Notatio

[+/-]
← Latinesequor (sequī)

Participium

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
secūtūrus
futurum activa participium­ nominativo sequor (sequī)

Declinatio

[+/-]
positivus singularis positivus pluralis
 cas. masc. fem. neut.  cas. masc. fem. neut.
nom. secūtūrus secūtūra secūtūrum nom. secūtūrī secūtūrae secūtūra
gen. secūtūrī secūtūrae secūtūrī gen. secūtūrōrum secūtūrārum secūtūrōrum
dat. secūtūrō secūtūrae secūtūrō dat. secūtūrīs secūtūrīs secūtūrīs
acc. secūtūrum secūtūram secūtūrum acc. secūtūrōs secūtūrās secūtūra
abl. secūtūrō secūtūrā secūtūrō abl. secūtūrīs secūtūrīs secūtūrīs
voc. secūtūre secūtūra secūtūrum voc. secūtūrī secūtūrae secūtūra

}}

Loci

[+/-]
C. Plinius Secundus
23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • Aristoteles diversa tradit, vir quem in his magna secuturus ex parte praefandum reor. Alexandro Magno rege inflammato cupidine animalium naturas noscendi delegataque hac commentatione Aristoteli, summo in omni doctrina viro, aliquot milia hominum in totius Asiae Graeciaeque tractu parere iussa, omnium quos venatus, aucupia piscatusque alebant quibusque vivaria, armenta, alvaria, piscinae, aviaria in cura erant, ne quid usquam genitum ignoraretur ab eo. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber octavus, cap. 17, [44] — secuturus
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: secuturus.