scripsissent

Discretiva

scripsissent dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
scrīpsissent	tertia pluralis	plusquam perfectum	activa	coniunctivus	scrībō (scrībere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /skriːpˈsis.sent/

(classice)

Syllabificatio phonetica: scrīp·sis·sent — morphologica: scrips-issent

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

C. Plinius Secundus 23–79

C. Suetonius Tranquillus ca. 70–150

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 85 a.C.n. / 669 a.u.)

• Quinquepertita argumentatio est huiusmodi: “Omnes leges, iudices, ad commodum rei publicae referre oportet et eas ex utilitate communi, non ex scriptione quae in litteris est interpretari. Ea enim virtute et sapientia maiores nostri fuerunt ut in legibus scribendis nihil sibi aliud nisi salutem atque utilitatem rei publicae proponerent. Neque enim ipsi quod obesset scribere volebant, et, si scripsissent, cum esset intellectum, repudiatum iri legem intellegebant.” —De inventione Ciceronis

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Alica res Romana est et non pridem excogitata; alioqui non tisanae potius laudes scripsissent Graeci. nondum arbitror Pompei Magni aetate in usu fuisse, et ideo vix quicquam de ea scriptum ab Asclepiadis schola. esse quidem eximie utilem nemo dubitat, sive eluta detur ex aqua mulsa sive in sorbitione decocta sive in pulte. —Naturalis historia Plinii

Latinitas postclassica

saec. II.

• Ante omnia instituit, ut e libertorum defunctorum bonis pro semisse dextans ei cogeretur, qui sine probabili causa eo nomine essent, quo fuissent ullae familiae quas ipse contingeret; deinde, ut ingratorum in principem testamenta ad fiscum pertinerent, ac ne impune esset studiosis iuris, qui scripsissent vel dictassent ea; tunc ut lege maiestatis facta dictaque omnia, quibus modo delator non deesset, tenerentur. —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Praeterea ego de partu humano, praeterquam quae scripta in libris legi, hoc quoque usu venisse Romae comperi: feminam bonis atque honestis moribus, non ambigua pudicitia, in undecimo mense post mariti mortem peperisse, factumque esse negotium propter rationem temporis, quasi marito mortuo postea concepisset, quoniam decemviri in decem mensibus gigni hominem, non in undecimo scripsissent; sed divum Hadrianum causa cognita decrevisse in undecimo quoque mense partum edi posse; idque ipsum eius rei decretum nos legimus. —Noctes Atticae A. Gellii