scribendi

Discretiva

scribendi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
scrībendī	—	—	activa	gerundium­	genitivo	scrībō (scrībere)

Forma	Modus flexurae	originis
scrībendī	casus genitivus singularis · genus masculinum	gerundivi scrībendus
scrībendī	casus genitivus singularis · genus neutrum	gerundivi scrībendus
scrībendī	casus nominativus pluralis · genus masculinum	gerundivi scrībendus
scrībendī	casus vocativus pluralis · genus masculinum	gerundivi scrībendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /skriːˈben.diː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: scrī·ben·dī — morphologica: scrib-end-i

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

Decimus Iunius Iuvenalis ca. 60-130

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• nam quibusdam, et iis quidem non admodum indoctis, totum hoc displicet philosophari. quidam autem non tam id reprehendunt, si remissius agatur, sed tantum studium tamque multam operam ponendam in eo non arbitrantur. erunt etiam, et ii quidem eruditi Graecis litteris, contemnentes Latinas, qui se dicant in Graecis legendis operam malle consumere. postremo aliquos futuros suspicor, qui me ad alias litteras vocent, genus hoc scribendi, etsi sit elegans, personae tamen et dignitatis esse negent. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 100/128 p.C.n.)

• Nil erit ulterius quod nostris moribus addat

posteritas, eadem facient cupientque minores,

omne in praecipiti vitium stetit. utere velis,

totos pande sinus. dices hic forsitan ‹unde

ingenium par materiae? unde illa priorum

scribendi quodcumque animo flagrante liberet

simplicitas? «cuius non audeo dicere nomen?

quid refert dictis ignoscat Mucius an non?»

pone Tigillinum, taeda lucebis in illa

qua stantes ardent qui fixo gutture fumant,

et latum media sulcum deducit harena.› —Saturae D. Iuni Iuvenalis