Jump to content

salutatione

E Victionario

Discretiva

salutatione dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Modus flexurae originis
salūtātiōne casus ablativus singularis substantivi salūtātiō

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /sa.luːtaːtiˈoːne/(classice)
Syllabificatio phonetica: sa·lū·tā·ti·ō·ne — morphologica: salutation-e

Loci

[+/-]
Quintus Curtius Rufus
fl.c.50
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • Eosdem rursus legat petituros, ut Meleagrum tertium ducem acciperent. Haud aegre id impetratum est; nam et abducere Meleagrum Perdicca a rege cupiebat et unum duobus imparem futurum esse censebat. Igitur Meleagro cum phalange obviam egresso Perdicca equitum turmas antecedens occurrit. Utrumque agmen mutua salutatione facta coit, in perpetuum, ut arbitrabantur, concordia et pace firmata. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Quintus Curtius Rufus - Historiae Alexandri Magni. (Bibliotheca Augustana), Liber X. Capitulum VIII, [23] — salutatione
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: salutatione.