resolvat

E Victionario

Discretiva

resolvat dictio est in variis linguis:

Dictiones similes[+/-]

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
resolvat tertia singularis praesens activa coniunctivus resolvō (resolvere)

Appellatio[+/-]

API: /reˈsolwat/(classice)
Syllabificatio phonetica: re·sol·vat — morphologica: re-solv-at

Loci[+/-]

Aulus Cornelius Celsus 30 C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

class.

  • eo magis quoniam, conpresserit aliquem morbus an fuderit, quilibet etiam inperitissimus videt: quid autem conpressum corpus resolvat, quid solutum teneat, si a ratione tractum est, rationalis est medicus; —De Medicina Celsi [1][2]

saec. I.

  • e contrario ferunt lunae femineum ac molle sidus, atque nocturnum solvere umorem et trahere, non auferre. id manifestum esse, quod ferarum occisa corpora in tabem visu suo resolvat somnoque sopitis torporem contractum in caput revocet, glaciem refundat cunctaque umifico spiritu laxet. —Naturalis historia Plinii [3][2]

Fontes

  1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber primus, prooemium. [[63] ] — resolvat
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: resolvat.
  3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 104, [223] — resolvat