referentur

Discretiva

referentur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
referentur	tertia pluralis	futurum	passiva	indicativus	referō (referre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /refeˈrentur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: re·fe·ren·tur — morphologica: re-fer-entur

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Marcus Manilius fl. 14

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n.)

• At enim iam dicitis virtutem non posse constitui, si ea, quae extra virtutem sint, ad beate vivendum pertineant. quod totum contra est. introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis

class.

• carmine quid proprio? pedibus quid iungere certis?

huc ades, o quicumque meis advertere coeptis

aurem oculosque potes, veras et percipe voces.

impendas animum; nec dulcia carmina quaeras:

ornari res ipsa negat contenta doceri.

et, siqua externa referentur nomina lingua,

hoc operis, non vatis erit: non omnia flecti

possunt, et propria melius sub voce notantur. —Astronomicon M. Manilii

class.  (40 p.C.n.)

• Quicquid est hoc, Marcia, quod circa nos ex adventicio fulget, liberi, honores, opes, ampla atria et exclusorum clientium turba referta vestibula, clarum nomen, nobilis aut formosa coniux ceteraque ex incerta et mobili sorte pendentia alieni commodatique apparatus sunt; nihil horum dono datur. Conlaticiis et ad dominos redituris instrumentis scaena adornatur; alia ex his primo die, alia secundo referentur, pauca usque ad finem perseverabunt. —De Consolatione ad Marciam Senecae

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Praeterea quasdam proprietates quibusdam locis esse, roscidas aestate Africae noctes, in Italia Locris et in lacu Velino nullo non die apparere arcus, Rhodi et Syracusis numquam tanta nubila obduci, ut non aliqua hora sol cernatur, qualia aptius suis referentur locis. haec sint dicta de aëre. —Naturalis historia Plinii