Discretiva
|
quinquagesimae dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| quīnquāgēsimae
|
casus genitivus singularis · genus femininum
|
numeri quīnquāgēsimus
|
| quīnquāgēsimae
|
casus dativus singularis · genus femininum
|
numeri quīnquāgēsimus
|
| quīnquāgēsimae
|
casus nominativus pluralis · genus femininum
|
numeri quīnquāgēsimus
|
| quīnquāgēsimae
|
casus vocativus pluralis · genus femininum
|
numeri quīnquāgēsimus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: quīn·quā·gē·si·mae — morphologica: quinqua-gesim-ae
|
|
M. Tullius Cicero
-106…-43
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (70 a.C.n. / 684 a.u.)
- Quid vero istae sibi quinquagesimae, quid porro nummorum accessiones volunt? quo id iure atque adeo quo id more fecisti? Nummos dabat arator. Quo modo aut unde? qui, si largissimus esse vellet, cumulatiore mensura uteretur, ut antea solebant facere in decumis, cum aequa lege et condicione venibant. Is nummum dabat! —In C. Verrem actio secunda Ciceronis [1][2]
Fontes
