Discretiva
|
probaturae dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| probātūrae
|
casus genitivus singularis · genus femininum
|
participii probātūrus
|
| probātūrae
|
casus dativus singularis · genus femininum
|
participii probātūrus
|
| probātūrae
|
casus nominativus pluralis · genus femininum
|
participii probātūrus
|
| probātūrae
|
casus vocativus pluralis · genus femininum
|
participii probātūrus
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: pro·bā·tū·rae — morphologica: probatur-ae
|
|
|
|
Apuleius
ca. 125-170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
- denique pleraeque indolem gratiamque suam probaturae lacinias omnes exuunt, amicula dimovent, nudam pulchritudinem suam praebere se gestiunt magis de cutis roseo rubore quam de vestis aureo colore placiturae. —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]
Fontes
