praedicantium

E Victionario

Discretiva

praedicantium dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
praedicantium casus genitivus pluralis participii praedicāns

Appellatio[+/-]

API: /prae̯̯diˈkantium/(classice)
Syllabificatio phonetica: prae·di·can·ti·um — morphologica: prae-dic-ant-ium

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • vestibus interponi eam gratissimum, sicut apud Graecos polium herbam, inclutam Musaei et Hesiodi laudibus ad omnia utilem praedicantium superque cetera ad famam etiam ac dignitates, prorsusque miram, si modo, ut tradunt, folia eius mane candida, meridie purpurea, sole occidente caerulea aspiciuntur. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXI, cap. 21, [44] — praedicantium
  2. Vicicitatio: praedicantium.