praecurrente

Discretiva

praecurrente dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
praecurrente	casus ablativus singularis	participii praecurrēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /prae̯.kurˈren.te/

(classice)

Syllabificatio phonetica: prae·cur·ren·te — morphologica: prae-curr-ent-e

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Primum omnium dierum ipsorum anni solisque motus prope inexplicabilis ratio est, ad CCCLXV adiciente anno intercalario diei noctisque quadrantes. ita fit, ut tradi non possint certa siderum tempora. accedit confessa rerum obscuritas, nunc praecurrente nec paucis diebus tempestatum significatu, quod προχειμάζειν Graeci vocant, nunc postveniente, quod ἐπιχειμάζειν, et plerumque alias celerius, alias tardius caeli effectu ad terram deciduo: vulgo serenitate reddita confectum sidus audimus. —Naturalis historia Plinii

Latinitas nova

saec. XVI.

• Vulgata satis apud Peripateticos caeterosque philosophos est sententia, quemadmodum in iis quorum sunt principia, causae et elementa, ex horum est cognitione procedendum. Cum igitur in praesentiarum eiusmodi nobis pertractanda occurrant, nempe quorum simplicia quaedam sunt causantia, principia et elementa, ut ex eorundem notitia praecurrente procedamus oportet. A partibus ergo ad tota, a portionibus ad integrata regulatus intellectus in horum inquisitione, inventione et consideratione ducatur. —De lampade combinatoria Iordani Bruni