planitiei

Discretiva

planitiei dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
plānitiēī	casus genitivus singularis	substantivi plānitiēs
plānitiēī	casus dativus singularis	substantivi plānitiēs

Appellatio pronuntiatusque

API: /plaːni.tiˈeːiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: plā·ni·ti·ē·ī — morphologica: planit-iei

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• sic et Pithecussas in Campano sinu ferunt ortas, mox in his montem Epopon, cum repente flamma ex eo emicuisset, campestri aequatum planitiei. in eadem et oppidum haustum profundo, alioque motu terrae stagnum emersisse, et alio provolutis montibus insulam extitisse Prochytam. —Naturalis historia Plinii

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• cui mille artes diabolici operis substratae sunt, ita quod eis dominatur sicut mons planitiei terrae praefertur, et quod immobile fundamentum est sicut mons qui de loco suo non transit, tantae etiam altitudinis existens quod mortalis homo eam in sensu suo enarrare non possit; quia omnem humanam prudentiam superexcellit, quae de terrenis mentibus terrenarum qualitatum ascendit. —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum Hildegardis