petitur

Discretiva

petitur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
petitur	tertia singularis	praesens	passiva	indicativus	petō (petere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpe.ti.tur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pe·ti·tur — morphologica: pet-itur

Loci

Aulus Cornelius Celsus ca. -25…+50

C. Plinius Secundus 23–79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• A primo, ut opinor, animantium ortu  petitur  origo summi boni. Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum. De malis autem et bonis ab iis animalibus quae nondum depravata sint ait optime iudicari. Haec et tu ita posuisti et verba vestra sunt. Quam multa vitiosa! Summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? —De finibus bonorum et malorum Ciceronis

class.  (ca. 30 p.C.n.)

• Si vero plus est, per quod telo revertendum quam quod perrumpendum est, iamque venas nervosaque id transit, commodius est aperire quod superest, eaque extrahere: nam et propius  petitur , et tutius evellitur; et in maiore membro, si medius mucro transit, facilius sanescit quod pervium est, quia utrimque medicamento fovetur. —De Medicina Celsi

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• et tamen quae summa patitur atque extrema cute tolerabilia videantur: penetramus in viscera, auri argentique venas et aeris ac plumbi metalla fodientes, gemmas etiam et quosdam parvulos quaerimus lapides scrobibus in profundum actis. viscera eius extrahimus, ut digito gestetur gemma, quo  petitur . quot manus atteruntur, ut unus niteat articulus! si ulli essent inferi, iam profecto illos avaritiae atque luxuriae cuniculi refodissent. et miramur, si eadem ad noxam genuit aliqua! —Naturalis historia Plinii