petebant

E Victionario

Discretiva

petebant dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
petēbant tertia pluralis imperfectum activa indicativus petō (petēre)

Appellatio[+/-]

API: /peˈteːbant/(classice)
Syllabificatio phonetica: pe·tē·bant — morphologica: pet-ebant

Loci[+/-]

T. Lucretius Carus
–95…–55
Velleius Paterculus
ca. -20/+35
Marcus Valerius Martialis 40-103
antiq. class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • nam transversa feros exibant dentis adactus
iumenta aut pedibus ventos erecta petebant,
ne quiquam, quoniam ab nervis succisa videres
concidere atque gravi terram consternere casu. —De rerum natura Lucretii [1][2]

class.

  • Quorum ut fortuna atrox, ita causa fuit iustissima. Petebant enim eam civitatem cuius imperium armis tuebantur: ‘per omnes annos atque omnia bella duplici numero se militum equitumque fungi neque in eius civitatis ius recipi, quae per eos in id ipsum pervenisset fastigium per quod homines eiusdem et gentis et sanguinis ut externos alienosque fastidire posset.’ —Historiae Romanae Vellei [3][2]

saec. I. (ca. 85-102 p.C.n.)

  • Praetores duo, quattuor tribuni,
Septem causidici, decem poetae
Cuiusdam modo nuptias petebant
A quodam sene. Non moratus ille
Praeconi dedit Eulogo puellam.
Dic, numquid fatue, Severe, fecit? —Epigrammata M. Valerii Martialis [4][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Titus Lucretius Carus - De rerum natura libri sex. (Teubner, Lipsiae MCMLXIX). Liber quintus, versus 1331 — petebant
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: petebant.
  3. 3.0 3.1 Velleius Paterculus, Historiarum ad M. Vinicium consulem libri duo (ed. J. Hellegouarc'h, Paris 1982). Liber II. Caput XV. p. 2 — petebant
  4. 4.0 4.1 Marcus Valerius Martialis - Epigrammata. (Bibliotheca Augustana): Liber sextus. VIII, versus 3 — petebant