Jump to content

ora

E Victionario

ōra

[+/-]

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /ˈoːra/(classice)
Syllabificatio phonetica: ō·ra — morphologica: or-a

Notatio

[+/-]
Latine: ōs (ōris)

Nomen substantivum

[+/-]

ōr|a, -ae fem. [1][2][3][4]

  1. Extrema cuiusque rei pars.[1]

Declinatio

[+/-]
f. sing. plur.
nom. ōra ōrae I
gen. ōrae ōrārum II
dat. ōrae ōrīs III
acc. ōram ōrās IV
abl. ōrā ōrīs VI
voc. ōra ōrae V

Translationes

[+/-]

Discretiva

ora dictio est in variis linguis:

Dictiones similes

[+/-]

Formae affines

[+/-]

ōra

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Modus flexurae originis
ōra casus nominativus pluralis substantivi ōs
ōra casus accusativus pluralis substantivi ōs
ōra casus vocativus pluralis substantivi ōs
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /ˈoːra/(classice)
Syllabificatio phonetica: ō·ra — morphologica: or-a

ōrā

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
ōrā secunda singularis praesens activa imperativus ōrō (ōrāre)
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /ˈoːraː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ō·rā — morphologica: or-a

ora

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Modus flexurae originis
ora casus nominativus/accusativus singularis articulatus substantivi oră
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /ˈora/
Syllabificatio phonetica: o·ra — morphologica: or-a

ora

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
ora secunda singularis
activa imperativus orare
ora tertia singularis praesens activa indicativus orare
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
oraAPI: /ˈora/, [ˈɔːra]
Syllabificatio phonetica: o·ra — morphologica: or-a

ora

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
ora tertia singularis praesens activa indicativus orar
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: [ˈɔrɜ](Lusitane)
Syllabificatio phonetica: o·ra — morphologica: or-a

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 508 — “ŌRA, ae, f. 1.”
  2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 657 — “ōra, æ, 1.”
  3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — ōra, ae, f. (v. 1. ōs)) (tom. 2, p. 1384)
  4. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum)ORA100