Jump to content

noceo

E Victionario

Latine

[+/-]

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /ˈnokeoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: no·ce·ō — morphologica: noc-eo

Notatio

[+/-]

Ab necare, ab lingua prisca Indoeuropaea *noḱ-eyo- “mortifico”, a *neḱ- “mors.”

Verbum intransitivum

[+/-]

nŏc|eō, -ēre, -uī, -itum [1][2][3][4][5]

  1. Facere noxam aut iniuriam. (cum dativo)

Coniugatio

[+/-]

Verbum finitum

Thema Vox activa
noc- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. noceō noceam   nocēbam nocērem nocēbō  
II. sing. nocēs noceās nocē! nocēbās nocērēs nocēbis nocētō!
III. sing. nocet noceat   nocēbat nocēret nocēbit nocētō!
I. plur. nocēmus noceāmus   nocēbāmus nocērēmus nocēbimus  
II. plur. nocētis noceātis nocēte! nocēbātis nocērētis nocēbitis nocētōte!
III. plur. nocent noceant   nocēbant nocērent nocēbunt nocentō!­
Thema Vox passiva
noc- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
III. sing. nocētur noceātur   nocēbātur nocērētur nocēbitur —
Thema Vox activa
nocu- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. nocuī nocuerim nocueram nocuissem nocuerō
II. sing. nocuistī nocueris nocuerās nocuissēs nocueris
III. sing. nocuit nocuerit nocuerat nocuisset nocuerit
I. plur. nocuimus nocuerimus nocuerāmus nocuissēmus nocuerimus
II. plur. nocuistis nocueritis nocuerātis nocuissētis nocueritis
III. plur. nocuērunt nocuerint nocuerant nocuissent nocuerint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa 		nocēre nocuisse nocitūrum,
-am, -um esse 		nocēns   nocitūrus,
-a, -um­
Vox
passiva 		nocērī nocitum,
-am, -um esse 		nocitum īrī   nocitus,
-a, -um 		 
Gerundium Gerundivum Supinum
nocendī nocendus, -a, -um nocitum nocitū

Usus

[+/-]

Latinitas postclassica

saec. IV.

  • sunt item alia participia, quae accepta praepositione et a verbis et a participiis recedunt, ut nocens innocens: nam noceo dicitur, innoceo non dicitur. —Ars maior Aelii Donati (ca. 350). De participio.

Dictiones derivatae

[+/-]

Translationes

[+/-]
Facere noxam aut iniuriamdilatare ▼
Facere noxam aut iniuriamcollabi ▲

Fontes

  1. ↑ 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 379 — “NŎCĔO, ces, cŭi, cĭtum, cere, 2.”
  2. ↑ 2.0 2.1 Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 507 — “nŏcĕo, cŭi, cĭtum, 2.”
  3. ↑ 3.0 3.1 Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — noceo, cuī, citum, ēre (verwandt mit neco) (tom. 2, p. 1174)
  4. ↑ 4.0 4.1 Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — nocere
  5. ↑ 5.0 5.1 Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — noceo
Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=noceo&oldid=222748"