munimus

Discretiva

munimus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
mūnīmus	prima pluralis	praesens	activa	indicativus	mūniō (mūnīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /muːˈniːmus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mū·nī·mus — morphologica: mun-imus

Loci

L. Iunius Moderatus Columella ca. 4–70

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Democritus in eo libro, quem Georgicon appellavit, parum prudenter censet eos facere, qui hortis exstruant munimenta, quod neque latere fabricata maceries perennare possit pluviis ac tempestatibus plerumque infestata neque lapides supra rei dignitatem poscat inpensa; si vero amplum modum sepire quis velit, patrimonio esse opus. Ipse igitur ostendam rationem, qua non magna opera hortum ab incursu hominum pecudumque munimus. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae