mansor

E Victionario

Latine[+/-]

Appellatio pronuntiatusque[+/-]

API: /ˈmaːnsor/(classice)
Syllabificatio phonetica: mān·sor — morphologica: mans-or

Notatio[+/-]

Latine: maneō (manēre)

Nomen substantivum[+/-]

māns|or, -ōris masc. [1][2][3][4]

  1. Incola, habitator, hospes, qui alicubi manet.[1]

Declinatio[+/-]

m. sing. plur.
nom. mānsor mānsōrēs I
gen. mānsōris mānsōrum II
dat. mānsōrī mānsōribus III
acc. mānsōrem mānsōrēs IV
abl. mānsōre mānsōribus VI
voc. mānsor mānsōrēs V

Dictiones collatae[+/-]

Translationes[+/-]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 175 — “MANSOR, ōris, m. 3. (maneo)”
  2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 435 — “mansor, ōris, m. [maneo]”
  3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — mānsor, ōris, m. (maneo) (tom. 2, p. 0802)
  4. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum)mansor