invenerimus

Discretiva

invenerimus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
invēnerimus	secunda pluralis	perfectum	activa	coniunctivus	inveniō (invenīre)
invēnerimus	secunda pluralis	futurum exactum	activa	indicativus	inveniō (invenīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /inweːˈnerimus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·vē·ne·ri·mus — morphologica: in-ven-erimus

Loci

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Aulus Gellius ca. 130-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Nec tamen omnibus semper, quae invenerimus, argumentis onerandus est iudex, quia et taedium adferunt et fidem detrahunt. Neque enim potest iudex credere satis esse ea potentia, quae non putamus ipsi sufficere qui diximus. In rebus vero apertis argumentari tam sit stultum quam in clarissimum solem mortale lumen inferre. —Institutio oratoria Quintiliani

Latinitas postclassica

saec. II.

• Ea nos dissensio atque diversitas cum agitaret inclutissimi poetarum et historicorum nobilissimi, placuit libros Aristotelis philosophi inspici quos De Animalibus exquisitissime composuit. In quibus quod super ista re scriptum invenerimus, cum ipsius Aristotelis verbis in his commentariis scribemus. —Noctes Atticae A. Gellii