hilaria

Forma	Modus flexurae	originis
hilaria	casus nominativus pluralis · genus neutrum	adiectivi hilaris
hilaria	casus accusativus pluralis · genus neutrum	adiectivi hilaris
hilaria	casus vocativus pluralis · genus neutrum	adiectivi hilaris
hilaria	casus vocativus singularis	substantivi hilaria

API: /hiˈla.ri.a/

Syllabificatio phonetica: hi·la·ri·a — morphologica: hilar-ia

Forma	Modus flexurae	originis
hilariā	casus ablativus singularis	substantivi hilaria

API: /hiˈla.ri.aː/

Syllabificatio phonetica: hi·la·ri·ā — morphologica: hilar-ia

Loci[+/-]

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. I.

Postquam ergo omnes bonam mentem bonamque valitudinem sibi optarunt, Trimalchio ad Nicerotem respexit et: “Solebas, inquit, suavius esse in convictu; nescio quid nunc taces nec muttis. Oro te, sic felicem me videas, narra illud quod tibi usu venit.” Niceros delectatus affabilitate amici: “Omne me, inquit, lucrum transeat, nisi iam dudum gaudimonio dissilio, quod te talem video. Itaque hilaria mera sint, etsi timeo istos scolasticos ne me rideant. Viderint: narrabo tamen, quid enim mihi aufert, qui ridet? satius est rideri quam derideri.” —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[1]^[2]

Trimalchio, ne videretur iactura motus, basiavit puerum ac iussit supra dorsum ascendere suum. Non moratus ille usus est equo, manuque plena scapulas eius subinde verberavit, interque risum proclamavit: “Bucco, bucco, quot sunt hic?” Repressus ergo aliquamdiu Trimalchio camellam grandem iussit misceri potionesque dividi omnibus servis, qui ad pedes sedebant, adiecta exceptione: “Si quis, inquit, noluerit accipere, caput illi perfunde. Interdiu severa, nunc hilaria”. —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[3]

saec. I. (ca. 90-96 p.C.n.)

Refert his ubi quis utatur. Nam in convictibus et cotidiano sermone lasciva humilibus, hilaria omnibus convenient. Laedere numquam velimus, longeque absit illud propositum, potius amicum quam dictum perdendi. In hac quidem pugna forensi malim mihi lenibus uti licere. Nonnumquam et contumeliose et aspere dicere in adversarios permissum est, cum accusare etiam palam et caput alterius iuste petere concessum sit. —Institutio oratoria Quintiliani ^[4]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 T. Petronius Arbiter, Satyricon - quae supersunt (apud Guilielmum Vande Water, Trajecti ad Rhenum MDCCIX). Cap. LXI. [4] — hilaria
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: hilaria.
↑ T. Petronius Arbiter, Satyricon - quae supersunt (apud Guilielmum Vande Water, Trajecti ad Rhenum MDCCIX). Cap. LXIV. [13] — hilaria
↑ ^4.0 ^4.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber sextus, III. [28] — hilaria