hilaratum

Discretiva

hilaratum dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Casu	Verbum
hilarātum	—	—	—	supinum	accusativo	hilarō (hilarāre)

Forma	Modus flexurae	originis
hilarātum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii hilarātus
hilarātum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii hilarātus
hilarātum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii hilarātus
hilarātum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii hilarātus

API: /hi.laˈraːtum/

Syllabificatio phonetica: hi·la·rā·tum — morphologica: hilarat-um

Apuleius
ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class. (55 a.C.n. / 699 a.u.)

Aliud voluptas, effusum, lene, tenerum, hilaratum ac remissum: sed sibi cum tetulit coronam ob conligandas nuptias, tibi ferebat cum simulabat se sibi alacriter dare, tum ad te ludibunda docte et delicate detulit. —De oratore Ciceronis ^[1]^[2]

saec. II. (ca. 170 p.C.n.)

Sed cum primum luminis oblatione tori secreta claruerunt, videt omnium ferarum mitissimam dulcissimamque bestiam, ipsum illum Cupidinem formonsum deum formonse cubantem, cuius aspectu lucernae quoque lumen hilaratum increbruit et acuminis sacrilegi novaculam paenitebat. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Marcus Tullius Cicero - De oratore. (The Latin Library): Liber tertius. LVIII. [219] — hilaratum
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: hilaratum.
↑ ^3.0 ^3.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber V. Capitulum XXII. Versus 2 — hilaratum