Discretiva
|
hilaratae dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| hilarātae
|
casus genitivus singularis · genus femininum
|
participii hilarātus
|
| hilarātae
|
casus dativus singularis · genus femininum
|
participii hilarātus
|
| hilarātae
|
casus nominativus pluralis · genus femininum
|
participii hilarātus
|
| hilarātae
|
casus vocativus pluralis · genus femininum
|
participii hilarātus
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: hi·la·rā·tae — morphologica: hilarat-ae
|
|
M. Tullius Cicero
-106…-43
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (46 a.C.n. / 708 a.u.)
- sed tum fere Pericles Xanthippi filius, de quo ante dixi, primus adhibuit doctrinam; quae quamquam tum nulla erat dicendi, tamen ab Anaxagora physico eruditus exercitationem mentis a reconditis abstrusisque rebus ad causas forensis popularisque facile traduxerat. huius suavitate maxume hilaratae Athenae sunt, huius ubertatem et copiam admiratae eiusdem vim dicendi terroremque timuerunt. —Brutus Ciceronis [1][2]
Fontes
