Discretiva
|
hilarare dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
hilarāre
|
secunda singularis
|
praesens
|
passiva
|
imperativus
|
hilarō (hilarāre)
|
hilarāre
|
—
|
praesens
|
activa
|
infinitivus
|
hilarō
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: hi·la·rā·re — morphologica: hilar-are
|
|
|
Apuleius ca. 125-170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
- «Hem,» inquam «mi Socrates, quid istud? Quae facies? Quod flagitium? At vero domi tuae iam defletus et conclamatus es, liberis tuis tutores iuridici provincialis decreto dati, uxor persolutis feralibus officiis luctu et maerore diuturno deformata, diffletis paene ad extremam captivitatem oculis suis, domus infortunium novarum nuptiarum gaudiis a suis sibi parentibus hilarare compellitur. At tu hic larvale simulacrum cum summo dedecore nostro viseris.» —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]
Fontes