Jump to content

hilarare

E Victionario

Discretiva

hilarare dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
hilarāre secunda singularis praesens passiva imperativus hilarō (hilarāre)
hilarāre
praesens activa infinitivus hilarō

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /hi.laˈraːre/(classice)
Syllabificatio phonetica: hi·la·rā·re — morphologica: hilar-are

Loci

[+/-]
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

  • «Hem,» inquam «mi Socrates, quid istud? Quae facies? Quod flagitium? At vero domi tuae iam defletus et conclamatus es, liberis tuis tutores iuridici provincialis decreto dati, uxor persolutis feralibus officiis luctu et maerore diuturno deformata, diffletis paene ad extremam captivitatem oculis suis, domus infortunium novarum nuptiarum gaudiis a suis sibi parentibus hilarare compellitur. At tu hic larvale simulacrum cum summo dedecore nostro viseris.» —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber I. Capitulum VI. Versus 3 — hilarare
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: hilarare.