fur

Latine

Appellatio

fūr

API: /fuːr/

(classice)

Nomen substantivum

fūr, ~is comm.

1. Qui alicuius possessionem contra leges et hoc homine inscio rapit.

Declinatio

c.	sing.	plur.
nom.	fūr	fūrēs	I
gen.	fūris	fūrum	II
dat.	fūrī	fūribus	III
acc.	fūrem	fūrēs	IV
abl.	fūre	fūribus	VI
voc.	fūr	fūrēs	V

Dictiones derivatae

• furatim
• furax
• furinus
• furor
• furtificus
• furtim
• furtivus
• furtum
• furtus
• furunculus

Translationes

Qui alicuius possessionem rapit

• Anglice: thief (en)
• Dacoromane: hoț (ro) m
• Finnice: varas (fi)

• Francogallice: voleur (fr) m, voleuse (fr) f
• Germanice: Dieb (de) m, Diebin (de) f
• Suecice: tjuv (sv) c

Discretiva

fur dictio est in variis linguis:

• Anglice: fur
• Dacoromane: fur
• Francogallice: fur
• Suecice: fur