fugituro

E Victionario

Discretiva

fugituro dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
fugitūrō casus dativus singularis · genus masculinum participii fugitūrus
fugitūrō casus ablativus singularis · genus masculinum participii fugitūrus
fugitūrō casus dativus singularis · genus neutrum participii fugitūrus
fugitūrō casus ablativus singularis · genus neutrum participii fugitūrus

Appellatio[+/-]

API: /fugiˈtuːroː/(classice)
Syllabificatio phonetica: fu·gi·tū·rō — morphologica: fugit-ur-o

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • conciliatorem nosse ad hoc prodest, ne capiatur, fugituro in reliquum grege. ferunt discordem socium duci insidiatum pulchre noto cepisse malefica voluntate; agnitum in macello socio, cuius iniuria erat, et damni formulam editam condemnatumque addit Mucianus aestimata lite. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber nonus, cap. 85, [182] — fugituro
  2. Vicicitatio: fugituro.