fugerit

E Victionario

Discretiva

fugerit dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
fūgerit tertia singularis perfectum activa coniunctivus fugiō (fugere)
fūgerit tertia singularis futurum exactum activa indicativus fugiō (fugere)

Appellatio[+/-]

API: /ˈfuːgerit/(classice)
Syllabificatio phonetica: fū·ge·rit — morphologica: fug-erit

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • Similiter abieti expetitae navigiis situs in excelso montium, ceu maria fugerit, nec forma alia. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber sextus decimus, cap. 18, [41] — fugerit
  2. Vicicitatio: fugerit.