Discretiva
|
fortissimorum dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| fortissimōrum
|
casus genitivus pluralis · genus masculinum
|
adiectivi fortissimus (fortis superlativus)
|
| fortissimōrum
|
casus genitivus pluralis · genus neutrum
|
adiectivi fortissimus (fortis superlativus)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: for·tis·si·mō·rum — morphologica: fort-issim-orum
|
|
|
|
Apuleius
ca. 125-170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
- Et unus: «Quo usque» inquit «ruptum istum asellum, nunc etiam claudum, frustra pascemus?» Et alius: «Quid quod et pessumo pede domum nostram accessit nec quicquam idonei lucri exinde cepimus sed vulnera et fortissimorum occisiones?» Alius iterum: «Certe ego, cum primum sarcinas istas quanquam invitus pertulerit, protinus eum vulturiis gratissimum pabulum futurum praecipitabo.» —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]
Fontes
