fantur

E Victionario

Discretiva

fantur dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
fantur tertia pluralis praesens activa indicativus for (fārī)

Appellatio[+/-]

API: /ˈfan.tur/(classice)
Syllabificatio phonetica: fan·tur — morphologica: f-antur

Loci[+/-]

Marcus Terentius Varro
-116…-27
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

  • Fatur is qui primum homo significabilem ore mittit vocem. Ab eo, ante quam ita faciant, pueri dicuntur infantes; quom id faciunt, iam fari, quod vocabulum a similitudine vocis pueri, id dictum. Ab hoc tempore quod tum pueris constituant Parcae fando, dictum fatum et res fatales. Ab hac eadem voce qui facile fantur facundi dicti, et qui futura praedivinando soleant fari fatidici; dicti idem vaticinari, quod vesana mente faciunt. —De lingua Latina Varronis [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Terentius Varro - De lingua Latina. Liber sextus, VII. — fantur
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: fantur.