Discretiva
|
exploraverant dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| explōrāverant
|
tertia pluralis
|
plusquam perfectum
|
activa
|
indicativus
|
explōrō (explōrāre)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ex·plō·rā·ve·rant — morphologica: ex-plorav-erant
|
|
|
Sextus Iulius Frontinus
ca. 40–103
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 84-88 p.C.n.)
- Arcades Messeniorum castellum obsidentes, factis quibusdam armis ad similitudinem hostilium, eo tempore quo successura alia praesidia his exploraverant, instructi eorum, qui exspectabantur, ornatu admissique per hunc errorem ut socii, possessionem loci cum strage hostium adepti sunt. —Strategemata Frontini [1][2]
Fontes
