errantia
Discretiva
|
errantia dictio est in variis linguis: |
Formae affines
[+/-]Proprietates grammaticales
[+/-]| Forma | Modus flexurae | originis |
|---|---|---|
| errantia | casus nominativus pluralis · genus neutrum | participii errāns |
| errantia | casus accusativus pluralis · genus neutrum | participii errāns |
| errantia | casus vocativus pluralis · genus neutrum | participii errāns |
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /erˈrantia/ (classice) - Syllabificatio phonetica: er·ran·ti·a — morphologica: err-ant-ia
Loci
[+/-]| C. Plinius Secundus 23-79 | ||||||||||||||||||||||
| antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana
[+/-]
- inter hanc caelumque eodem spiritu pendent certis discreta spatiis septem sidera, quae ab incessu vocamus errantia, cum errent nulla minus illis. —Naturalis historia Plinii [1][2]
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 4, [12] — errantia
- ↑ 2.0 2.1 Vicicitatio: errantia.