Discretiva
|
donantibus dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| dōnantibus
|
casus dativus pluralis
|
participii dōnāns
|
| dōnantibus
|
casus ablativus pluralis
|
participii dōnāns
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: dō·nan·ti·bus — morphologica: don-ant-ibus
|
|
|
|
Apuleius
ca. 125–170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
- Sed ubi tandem fatigati vel certe suo laniatu satiati pausam carnificinae dedere, stipes aereas immo vero et argenteas multis certatim offerentibus sinurecepere patulo nec non et vini cadum et lactem et caseos et farris et siliginis aliquid, et nonnullis hordeum deae gerulo donantibus, avidis animis conradentes omnia et in sacculos huic quaestui de industria praeparatos farcientes dorso meo congerunt, ut duplici scilicet sarcinae pondere gravatus et horreum simul et templum incederem. —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]
Fontes
