Discretiva
|
donantes dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| dōnantēs
|
casus nominativus pluralis · genus masculinum
|
participii dōnāns
|
| dōnantēs
|
casus accusativus pluralis · genus masculinum
|
participii dōnāns
|
| dōnantēs
|
casus vocativus pluralis · genus masculinum
|
participii dōnāns
|
| dōnantēs
|
casus nominativus pluralis · genus femininum
|
participii dōnāns
|
| dōnantēs
|
casus accusativus pluralis · genus femininum
|
participii dōnāns
|
| dōnantēs
|
casus vocativus pluralis · genus femininum
|
participii dōnāns
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: dō·nan·tēs — morphologica: don-ant-es
|
|
|
M. Fabius Quintilianus
ca. 35–100
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 90–96 p.C.n.)
- Harum porro plerumque levissima quaeque primo loco fungitur. Namque et illud frequens est, ut ea quibus minus confidimus, cum tractata sunt, omittamus, interim sponte nostra velut donantes, interim ad ea quae sunt potentiora gradum ex iis fecisse contenti. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]
Fontes
