divideremus
Discretiva
 |
divideremus dictio est in variis linguis: |
Formae affines
[+/-]Proprietates grammaticales
[+/-]| Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
|---|---|---|---|---|---|
| dīviderēmus | prima pluralis | imperfectum | activa | coniunctivus | dīvidō (dīvidere) |
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /diːwideˈreːmus/ (classice) - Syllabificatio phonetica: dī·vi·de·rē·mus — morphologica: di-vid-eremus
Loci
[+/-]| Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430 |
||||||||||||||||||||||
| antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas postclassica
[+/-]
- Nam ideo videtur additus ternarius numerus, ut admoneamur ex qua multiplicatione facti sint centum quinquaginta tres: ac si diceretur, Centum quinquaginta in tria divide. Nam si diceretur, Centum quinquaginta duo, ex illo numero qui supercrevit admoniti, divideremus in septuaginta quinque: quoniam septuaginta quinque bis ducti, faciunt centum quinquaginta. —Sermones de tempore Augustini [1][2]