diruisse

Discretiva

diruisse dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dīruisse	—	perfectum	activa	infinitivus	dīruō (dīruere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːruˈis.se/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·ru·is·se — morphologica: di-ru-isse

Loci

C. Suetonius Tranquillus ca. 70-150

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.

• habitavit primo in Subura modicis aedibus, post autem pontificatum maximum in Sacra via domo publica. munditiarum lautitiarumque studiosissimum multi prodiderunt: villam in Nemorensi a fundamentis incohatam magnoque sumptu absolutam, quia non tota ad animum ei responderat, totam diruisse, quanquam tenuem adhuc et obaeratum; in expeditionibus tessellata et sectilia pavimenta circumtulisse; —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli