dirueremus

Discretiva

dirueremus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dīruerēmus	prima pluralis	imperfectum	activa	coniunctivus	dīruō (dīruere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːru.eˈreːmus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·ru·e·rē·mus — morphologica: di-ru-eremus

Usus

Latinitas humanistica

saec. XVI.

• Quorum nullus victor neque vindex sui, quin ob culpas suas eos dirueremus, esse potuit. Eorum enim quosdam vento dispersimus, quosdam vox dissipavit, hos tellus absorbuit, illos aqua summersit. Deus tamen nemini malum fecit, sed ipsi sibi nocuerunt. —Alcoran latine Theodori Bibliandri (1504-1564). Lex Saracenorum, quam Alcoran vocant. Azoara XXXIX.