dirue

E Victionario

Discretiva

dirue dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dīrue secunda singularis praesens activa imperativus dīruō (dīruere)
Appellatio[+/-]
API: /ˈdiːru.e/(classice)
Syllabificatio phonetica: dī·ru·e — morphologica: di-ru-e

Loci[+/-]

Decimus Iunius Iuvenalis
100-128
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. II.

  • sed caput intactum buxo narisque pilosas
adnotet et grandes miretur Laelius alas;
dirue Maurorum attegias, castella Brigantum,
ut locupletem aquilam tibi sexagesimus annus
adferat; aut, longos castrorum ferre labores
si piget et trepidum solvunt tibi cornua ventrem
pluris dimidio, nec te fastidia mercis …
Saturae D. Iuni Iuvenalis [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Decimus Iunius Iuvenalis, Saturae. (Ed. brevique adnotatione critica instr. W. V. Clausen, Oxford 1959). Satura XIV, versus 196 — dirue
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: dirue.