digno

Latine

Notatio

• dignus

Verbum transitivum

dign|ō, -āre, -āvi, -ātum

1. dignitate afficere

Coniugatio

Radix praesens dign-
Praesens indicativum
act.	sing.	plur.		pass.	sing.	plur.
I.	dignō	dignāmus		I.	dignor	dignāmur
II.	dignās	dignātis		II.	dignāris	dignāminī
III.	dignat	dignant		III.	dignātur	dignantur
Imperativus
act.	dignā	dignāte		pass.	dignāre	dignāminī
Imperativus futurus
II.	dignātō	dignātōte		II.	dignātor	—
III.	dignātō	dignantō		III.	dignātor	dignantor
Praesens subiunctivum
act.	sing.	plur.		pass.	sing.	plur.
I.	dignem	dignēmus		I.	digner	dignēmur
II.	dignēs	dignētis		II.	dignēris	dignēminī
III.	dignet	dignent		III.	dignētur	dignentur
Imperfectum indicativum
act.	sing.	plur.		pass.	sing.	plur.
I.	dignābam	dignābāmus		I.	dignābar	dignābāmur
II.	dignābās	dignābātis		II.	dignābāris	dignābāminī
III.	dignābat	dignābant		III.	dignābātur	dignābantur
Imperfectum subiunctivum
act.	sing.	plur.		pass.	sing.	plur.
I.	dignārem	dignārēmus		I.	dignārer	dignārēmur
II.	dignārēs	dignārētis		II.	dignārēris	dignārēminī
III.	dignāret	dignārent		III.	dignārētur	dignārentur
Futurum indicativum
act.	sing.	plur.		pass.	sing.	plur.
I.	dignābō	dignābimus		I.	dignābor	dignābimur
II.	dignābis	dignābitis		II.	dignāberis	dignābiminī
III.	dignābit	dignābunt		III.	dignābitur	dignābuntur

Radix perfecta dignāv-
Perfectum indicativum
act.	sing.	plur.
I.	dignāvī	dignāvimus
II.	dignāvistī	dignāvistis
III.	dignāvit	dignāvērunt
Perfectum subiunctivum
act.	sing.	plur.
I.	dignāverim	dignāverīmus
II.	dignāverīs	dignāverītis
III.	dignāverit	dignāverint
Plusquam perfectum indicativum
act.	sing.	plur.
I.	dignāveram	dignāverāmus
II.	dignāverās	dignāverātis
III.	dignāverat	dignāverant
Plusquam perfectum subiunctivum
act.	sing.	plur.
I.	dignāvissem	dignāvissēmus
II.	dignāvissēs	dignāvissētis
III.	dignāvisset	dignāvissent
Futurum perfectum
act.	sing.	plur.
I.	dignāverō	dignāverimus
II.	dignāveris	dignāveritis
III.	dignāverit	dignāverint

Infinitivi act. pass. praes. dignāre dignārī perf. dignāvisse

Participia praes. dignāns, -antis perf. dignātus, -a, -um fut. dignātūrus, -a, -um

Gerundia et supina subst. dignandum, -ī adiect. dignandus, -a, -um supina dignātum, dignātū

Dictiones derivatae

• dignitas

Usus

saec. XX.

• math.: w:Christianus Helfer: decem ad potentiam nonam dignatum id est 10⁹ vel 1 000 000 000.