demonstrantibus

E Victionario

Discretiva

demonstrantibus dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
dēmōnstrantibus casus dativus pluralis participii dēmōnstrāns
dēmōnstrantibus casus ablativus pluralis participii dēmōnstrāns

Appellatio[+/-]

API: /deːmoːnsˈtrantibus/(classice)
Syllabificatio phonetica: dē·mōns·tran·ti·bus — morphologica: de-monstr-ant-ibus

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • itaque Alexander Magnus – etenim insignibus iudiciis optime citraque invidiam tam superba censura peragetur – inter spolia Darii Persarum regis unguentorum scrinio capto, quod erat auro, margaritis gemmisque pretiosum, varios eius usus amicis demonstrantibus, quando taedebat unguenti bellatorem et militia sordidum: «immo Hercule», inquit, «librorum Homeri custodiae detur», ut pretiosissimum humani animi opus quam maxime diviti opere servaretur. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber septimus, cap. 30, [108] — demonstrantibus
  2. Vicicitatio: demonstrantibus.