demonstrantibus

Discretiva

demonstrantibus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dēmōnstrantibus	casus dativus pluralis	participii dēmōnstrāns
dēmōnstrantibus	casus ablativus pluralis	participii dēmōnstrāns

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːnsˈtrantibus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōns·tran·ti·bus — morphologica: de-monstr-ant-ibus

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• itaque Alexander Magnus – etenim insignibus iudiciis optime citraque invidiam tam superba censura peragetur – inter spolia Darii Persarum regis unguentorum scrinio capto, quod erat auro, margaritis gemmisque pretiosum, varios eius usus amicis demonstrantibus, quando taedebat unguenti bellatorem et militia sordidum: «immo Hercule», inquit, «librorum Homeri custodiae detur», ut pretiosissimum humani animi opus quam maxime diviti opere servaretur. —Naturalis historia Plinii