demonstrantes

E Victionario

Discretiva

demonstrantes dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
dēmōnstrantēs casus nominativus pluralis · genus masculinum participii dēmōnstrāns
dēmōnstrantēs casus accusativus pluralis · genus masculinum participii dēmōnstrāns
dēmōnstrantēs casus vocativus pluralis · genus masculinum participii dēmōnstrāns
dēmōnstrantēs casus nominativus pluralis · genus femininum participii dēmōnstrāns
dēmōnstrantēs casus accusativus pluralis · genus femininum participii dēmōnstrāns
dēmōnstrantēs casus vocativus pluralis · genus femininum participii dēmōnstrāns

Appellatio[+/-]

API: /deːmoːnsˈtranteːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: dē·mōns·tran·tēs — morphologica: de-monstr-ant-es

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • drachmae enim pondere lusum <f>u<r>oris gigni dixerunt, species vanas imaginesque conspicuas obversari demonstrantes; duplicatum hunc modum legitimam insaniam facere; quidquid vero adiciatur ponderi, repraesentari mortem. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXI, cap. 105, [178] — demonstrantes
  2. Vicicitatio: demonstrantes.