Discretiva
|
defensuri dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| dēfēnsūrī
|
casus genitivus singularis · genus masculinum
|
participii dēfēnsūrus
|
| dēfēnsūrī
|
casus genitivus singularis · genus neutrum
|
participii dēfēnsūrus
|
| dēfēnsūrī
|
casus nominativus pluralis · genus masculinum
|
participii dēfēnsūrus
|
| dēfēnsūrī
|
casus vocativus pluralis · genus masculinum
|
participii dēfēnsūrus
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: dē·fēn·sū·rī — morphologica: de-fens-ur-i
|
|
M. Tullius Cicero
-106…-43
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (43 a.C.n. / 711 a.u.)
- Muniendi vero nosmet ipsi fuimus aucto exercitu auxiliisque multiplicatis, ut, cum praeferremus sensus aperte, tum, etiam invitis quibusdam, sciri, quid defensuri essemus, non esset periculosum. Ita numquam diffitebor multa me, ut ad effectum horum consiliorum pervenirem, et simulasse invitum et dissimulasse cum dolore, quod, praematura denuntiatio boni civis imparati quam periculosa esset, ex casu collegae videbam. —Epistolae ad Familiares Ciceronis [1][2]
Fontes
