Jump to content

defensuri

E Victionario

Discretiva

defensuri dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Modus flexurae originis
dēfēnsūrī casus genitivus singularis · genus masculinum participii dēfēnsūrus
dēfēnsūrī casus genitivus singularis · genus neutrum participii dēfēnsūrus
dēfēnsūrī casus nominativus pluralis · genus masculinum participii dēfēnsūrus
dēfēnsūrī casus vocativus pluralis · genus masculinum participii dēfēnsūrus

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /deːfeːnˈsuːriː/(classice)
Syllabificatio phonetica: dē·fēn·sū·rī — morphologica: de-fens-ur-i

Loci

[+/-]
M. Tullius Cicero
-106…-43
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (43 a.C.n. / 711 a.u.)

  • Muniendi vero nosmet ipsi fuimus aucto exercitu auxiliisque multiplicatis, ut, cum praeferremus sensus aperte, tum, etiam invitis quibusdam, sciri, quid defensuri essemus, non esset periculosum. Ita numquam diffitebor multa me, ut ad effectum horum consiliorum pervenirem, et simulasse invitum et dissimulasse cum dolore, quod, praematura denuntiatio boni civis imparati quam periculosa esset, ex casu collegae videbam. —Epistolae ad Familiares Ciceronis [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Epistolae ad Familiares. (The Latin Library): Liber decimus. Ep. 8 [4] — defensuri
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: defensuri.