defendimus

Discretiva

defendimus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dēfendimus	prima pluralis	praesens	activa	indicativus	dēfendō (dēfendere)
dēfendimus	prima pluralis	perfectum	activa	indicativus	dēfendō (dēfendere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːˈfen.dimus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·fen·di·mus — morphologica: de-fend-imus

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Lucius Annaeus Seneca –3…+65

M. Fabius Quintilianus ca. 35–100

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (44 a.C.n. / 710 a.u.)

• hic turba magna est eritque, ut audio, maior. duo quidem quasi designati consules. O di boni! vivit tyrannis, tyrannus occidit! eius interfecti morte laetamur cuius facta defendimus! itaque quam severe nos M. Curtius accusat ut pudeat vivere, neque iniuria. nam mori miliens praestitit quam haec pati quae mihi videntur habitura etiam vetustatem. —Epistolae ad Atticum Ciceronis

class.

• Scis quare non possimus ista? quia nos posse non credimus. Immo mehercules aliud est in re: vitia nostra quia amamus defendimus et malumus excusare illa quam excutere. Satis natura homini dedit roboris si illo utamur, si vires nostras colligamus ac totas pro nobis, certe non contra nos concitemus. Nolle in causa est, non posse praetenditur. Vale. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

• Frequenter autem praepositiones quoque copulatio ista corrumpit: inde «abstulit» «aufugit» «amisit», cum praepositio sit «ab» sola, et «coit», cum sit praepositio «con». Sic «ignavi» et «erepublica» et similia. Sed res tota magis Graecos decet, nobis minus succedit: nec id fieri natura puto, sed alienis favemus, ideoque cum κυρταύχενα mirati simus, «incurvicervicum» vix a risu defendimus. —Institutio oratoria Quintiliani