currimus

Discretiva

currimus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
currimus	prima pluralis	praesens	activa	indicativus	currō (currere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkur.rimus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cur·ri·mus — morphologica: curr-imus

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

Quintus Curtius Rufus ca. 50

Isidorus Hispalensis 560-636

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• nam modo Threïcio Borea, modo currimus Euro,

saepe tument Zephyro lintea, saepe Noto.

aspice, ut in curru modo det fluitantia rector

lora, modo admissos arte retentet equos.

sunt quibus ingrate timida indulgentia servit,

et, si nulla subest aemula, languet amor. —Ars amatoria Ovidii Nasonis

class.

• Respice celeritatem rapidissimi temporis, cogita brevitatem huius spatii, per quod citatissimi currimus, observa hunc comitatum generis humani eodem tendentis minimis intervallis distinctum, etiam ubi maxima videntur; quem putas perisse, praemissus est. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae

saec. I.

• Sed has cogitationes, has inter se conloquentium voces signum tuba datum finit: in suos quisque ordines currimus, et, quidquid irarum in tabernaculo conceptum est, in hostium effunditur capita. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Crura dicta, quia iis currimus, et gressum facimus. Sunt autem sub genibus usque ad suras. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis